Jadę na Kołymę, żeby zobaczyć, jak się żyje wtakim miejscu, natakim cmentarzu. Najdłuższym. Można się tu kochać, śmiać, krzyczeć z  radości? A jak tu się płacze, płodzi i wychowuje dzieci, zarabia, pije wódkę, umiera? O tym chcę pisać. I o tym, co tu jedzą, jak płuczą złoto, pieką chleb, modlą się, leczą, marzą, walczą, tłuką po mordach

Gdy ląduję, w aeroporcie pod Magadanem czytam wielki napis: WITAJCIE NA KOŁYMIE W ZŁOTYM SERCU ROSJI. - Jacek Hugo-Bader