Czołgi w Wojsku Polskim to blisko sto lat historii. Pierwsze tego typu pojazdy dotarły do naszego kraju w 1919 roku. Po raz pierwszy zostały użyte bojowo w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Znaczenie czołgów w nowych doktrynach wojennych wzrastało proporcjonalnie do rozwoju motoryzacji. Układy napędowe zyskiwały coraz większą moc, coraz grubsze stawało się opancerzenie, coraz większe montowano w czołgach działa. Nieco później pojawiły się pojazdy o zbliżonej konstrukcji i zadaniach, czyli samobieżne działa pancerne. Ich historia w Wojsku Polskim, w etatowym wykorzystaniu, rozpoczęła się wraz z II wojną światową. Przez dziesięciolecia czołg był uniwersalnym symbolem wszystkich armii świata. To właśnie wojska pancerne decydowały o sile danej armii. Przez dziesięciolecia czołg był również najbardziej fascynującym pojazdem wojskowym. Niniejsza książka przedstawia blisko stuletnią historię czołgów i samobieżnych dział pancernych w Wojsku Polskim. Ten okres historia podzieliła na cztery części: II Rzeczpospolita, II wojna światowa, powojenny czas zwany potocznie PRL i ostatnie 28 lat ponownego funkcjonowania Polski jako kraju niepodległego i suwerennego. Te cztery okresy były również bardzo ciekawym czasem rozwoju konstrukcji i wykorzystania czołgów w Wojsku Polskim. To pierwsze opracowanie przedstawiające całościowo historię czołgów i samobieżnych dział pancernych w Wojsku Polskim od momentu, gdy pierwszy czołg wjechał na ziemię polską (1919 rok), do wczoraj (2016 rok).