W recepcji nikogo. Nie przeszedł żaden turysta. Wszyscy gdzieś zniknęli. Krzysztof siedział na krzesełku. W drzwiach wejściowych, zabierając blaski słońca, długim cieniem do stóp padała mu drobna postać. To wszystko przez tę postać, to wszystko dla niej. I dzięki niej. ? Jeden pokój mniej, Klaro? ? powtórzył Krzysztof. Była tuż obok. Słońce znowu rozlało się po podłodze. ? Nie martw się? ? szeptała w cieniu. ? Wszystko się ułoży. ? Wiesz, czego by mi się chciało? ? Zdanie przychodziło na świat powoli, słowo po słowie. ? Mnie się czasem marzy nasza północ. Może by kiedyś wrócić? ? A może? ? Klara powtórzyła jak echo. ? Jak będzie zupełnie źle? ? Wrócisz ze mną?