Giacomo Leopardi (1798?1837), najwybitniejszy poeta i myśliciel włoskiego romantyzmu. Rozległe wykształcenie zdobył samodzielnie w bibliotece rodzinnego pałacu w Recanati. Samotne życie naznaczone poważnymi chorobami i kalectwem, ale ?rozjaśnione geniuszem i darem rozmowy z własną duszą? wypełniły mu rozpacz, złudzenia i pisanie o ?prawdach gorzkich i krystalicznie czystych?. Wydał zbiór poezji /Canti/ (/Pieśni/) i tomy prozy: /Dziełka moralne/ i /Myśli/. W rękopisie pozostawił 4526 stron /Zibaldone/ ? zapisków, które ukazują się po raz pierwszy w polskim przekładzie. Wybrał dla notatnika tytuł /Zibaldone/, bo to archaiczne włoskie słowo znaczy ?przemieszanie?. Zapisywał swoje różnorakie myśli spontanicznie, powściągliwie i dość oschle przez piętnaście lat (1817?1832), nazywał te notatki ?zapisanym chaosem?. Jednak z tego chaosu miał się wyłonić własny ?porządek myślenia?. O czym? O naszym przywiązaniu do ?pustkowia życia?, które bądź co bądź mamy za ?rzecz nadspodziewanie wspaniałą?, chociaż nawet tej wspaniałości nie umiemy zrozumieć, gdyż "tajemne jest tu wszystko ? prócz naszego cierpienia".