W książce autorka kreśli szeroką perspektywę możliwości komunikowania i budowania relacji międzyludzkich poprzez pozawerbalne środki ekspresji. Pokazuje, śledząc procesy rozwoju ludzkiej mowy, przemiany kulturowe i społeczne, że pierwszeństwo w procesie komunikacji mają gest, dźwięk, ruch, światło, mimika, wreszcie milczenie jako źródło mowy i przeciwwaga dla słowa. Wszystkie te procesy przedstawia ilustrując je wnikliwą analizą dramatów i spektakli Różewicza i Becketta. Jednocześnie dowiadujemy się z książki jak bardzo, mimo wielu punktów wspólnych, różnią się sylwetki obu twórców i proponowanych przez nich rozwiązań tak dla dramatu, jak i teatru.