Język polityki ukształtował się, a raczej ewoluował wraz ze zmieniającą się sytuacją społeczno-polityczną. Wielu polskich językoznawców przyjmuje tę tezę bezwarunkowo, koncentrując się jedynie na kontekście historycznym zachodzących w języku zmian. Tymczasem to, co w równym niemalże stopniu wpłynęło na język polityki, to specyficzne właściwości komunikowania masowego i masowej kultury. To nie tylko dziejowe zawirowania, cenzura, opozycja demokratyczna, drugi obieg, a w końcu obalenie systemu monopartyjnego zmieniły oblicze języka polityki, lecz także dostępność na skalę masową takich środków przekazu, jak telewizja i radio, zwłaszcza moment, w którym codziennością stały się bezpośrednie transmisje radiowe i telewizyjne.Pojawienie się masowej komunikacji było ważną cezurą dla rozwoju języka polityki. Wydarzenia takie jak paraliż cenzury w 1956 roku, czy kompromitacja propagandy w 1980 roku zmieniły głównie narzędzia komunikacji, środki językowe. Upowszechnienie się środków masowego przekazu zdeterminowało zmiany równie doniosłe dla procesu komunikowania się - powstał nowy typ nadawcy, nowy typ odbiorcy i nowy sposób ich porozumiewania się. Politycy zrozumieli, że ?rządzenie jest przede wszystkim kwestią komunikowania".