Stefan Grabiński (1887-1936), autor sześciu zbiorów opowiadań (w sumie około osiemdziesięciu krótkich próz), pięciu powieści i trzech dramatów, cieszył się za życia umiarkowaną popularnością; nie ustrzegła go ona przed śmiercią w biedzie i w zapomnieniu. Odkryty na nowo w Polsce w okresie powojennym, cieszy się dziś marką ważnego reprezentanta nurtu szeroko rozumianej fantastyki, klasyka polskiej literatury grozy, horroru i literatury niesamowitej. Współcześnie jego twórczość przeżywa swego rodzaju renesans nie tylko w Polsce, ale także (a to za sprawą coraz liczniejszych tłumaczeń) za granicą.
Jest z pewnością wiele powodów tego spóźnionego uznania. Grabiński to tylko jeden z grona podobnych mu polskich pisarzy (inni to choćby Cyprian Norwid, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Bruno Schulz - by poprzestać na trzech wielkich nazwiskach), w swoich czasach nowatorów, którzy nie doczekali się jednak prawdziwego uznania za życia.