Kiedy w 1996 roku moja pani dyrektor zaproponowała pracę indywidualną z dzieckiem niepełnosprawnym, na radzie pedagogicznej zapanowało milczenie. Żadna z nas do tej pory nie pracowała z dzieckiem nie mówiącym. Zawahałam się, ale tylko na moment. Zawsze lubiłam nowe doświadczenia i wyzwania. Było to dla mnie niewątpliwie wyzwanie, gdyż do tej pory nie miałam okazji pracować z dzieckiem o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Przedszkole znajduje się w małym mieście. Bywało, że w grupie znalazło się dziecko z mózgowym porażeniem dziecięcym czy niedosłuchem. One jednak świetnie sobie radziły i nie miały przyznanego nauczania indywidualnego.
Pani dyrektor zgodziła się, kiedy zaproponowałam, że podejmę się pracy z dzieckiem. Zaczęłam przeszukiwać znane mi czasopisma, książki, opracowania z zakresu pedagogiki specjalnej. Szukałam sposobów i metod pracy z moim nowym wychowankiem. Fachowość zgromadzonych publikacji utwierdziła mnie w przekonaniu, że sobie poradzę. Martwił mnie tylko mój brak znajomości jakiegokolwiek języka pozawerbalnego, ułatwiającego porozumiewanie się z dzieckiem. Na kilka dni przed moim pierwszym spotkaniem z dzieckiem nadeszła opinia z poradni pedago-giczno-psychologicznej. Po jej przeczytaniu zaczęłam mieć obawy, czy poradzę, czy podołam? „Uszkodzony ośrodkowy układ nerwowy, znacznie zaburzone mała i duża motoryka" — przeczytałam w orzeczeniu.