Na tle publikowanych i znanych mi niepublikowanych rozpraw polonistycznego literaturoznawstwa ostatnich lat tekst Małgorzaty Krakowiak wyróżnia się klarownością i wiernością szczytowym osiągnięciom eseistyki polskiej światowego formatu (J. Czapski). Zgodnie z najlepszymi, klasycznymi wzorcami stylu naukowego napisana została bezpretensjonalną, niejako ponadczasową, staranną polszczyzną literacką. Praca jest kotwicą, która utrzymuje dyskurs humanistyczny A.D. 2017 przy najcenniejszym dwudziestowiecznym humanizmie tym reprezentowanym przez tak światłe postaci, jak Józef Czapski i Jerzy Stempowski, a zarazem, implicite, przez Kulturę Jerzego Giedroycia. Jest to ostoja hierarchii we współczesnej kulturze. Z recenzji prof. dr hab. Doroty Heck Godne podkreślenia i przytoczenia w tym miejscu są słowa Małgorzaty Krakowiak, zwieńczające rozdział końcowy. Zawiera się w nich bowiem i ogniskuje cała właściwie idea przygotowanej książki, a także jak można się domyślać istota dociekań naukowych in extenso, podejmowanych nie bez ryzyka przez tę badaczkę i odznaczających się wyraźnym komponentem hermeneutycznym: Musimy na powrót nauczyć się dążyć do zrozumienia. Należy zaryzykować i opowiedzieć się za systemem wartości, za który ja będę ponosić odpowiedzialność, który dla mnie będzie najważniejszy. Kiedy będę wiedzieć, co jest ważne, co jest dobre będę móc rozmawiać. Wtedy otworzy się przestrzeń dla nowych idei, których sens dostrzegę. Etycznym obowiązkiem człowieka jest dążenie do uchwycenia sensu życia, działania, tworzenia istnienia. Tego instynktu odpowiedzialności, którym dysponuje Autorka, można życzyć innym badaczom literatury i kultury, jak również wszystkim reprezentantom wszelakich nauk i to nie tylko nauk o człowieku. Jak bowiem pisał Bruno Schulz (cichy patron książki Małgorzaty Krakowiak, istotą rzeczywistości jest sens, który tę rzeczywistość może ożywiać i zabezpieczać przed rozpadem. Z recenzji dr. hab. Bartosza Małczyńskiego