Był modernizm, postmodernizm, neomodernizm, post-postmodernizm a teraz jest... co? Czy rozmawiając o wszystkim i ze wszystkimi mamy coś jeszcze do powiedzenia? Czy nie wrzuciliśmy na śmietnik cywilizacji wartości, do których należałoby wrócić? W co wierzymy? Co wypełnia nam czas? Na te i inne pytania, próbuje odpowiedzieć "Traktat o marionetkach".

Pośród korporacyjnej nowomowy, wodzirejów nowoczesnej kultury, biurokratycznych układów i zależności Kazimierz Grochmalski próbuje przywrócić prawdziwe wartości, pragnienia i intencje, jakimi kieruje się współczesny człowiek. Nie jest to zadanie łatwe. W poszczególnych częściach cyklu autor próbuje odszyfrować maski, koneksje, zależności, obowiązki jakie nakłada na nas presja nowoczesnego stylu życia. Czy na dnie naszej duszy, wciąż jesteśmy niewinni, pragniemy dobra, miłości? Czy stać nas na bezinteresowność, prawdomówność? Diagnoza, stawiana w asyście Wittgensteina i Kafki, jest zaskakująca.

Poezja Grochmalskiego, to poezja konkretu i buntu. Autor, nawiązując do "Boskiej komedii" Dantego, zdejmuje pasek i leje po gombrowiczowskich pupach tych, którzy sobie na to zasłużyli. Nie robi tego z satysfakcją. Swoje klapsy wymierza w trosce o godność człowieka i przeciw jest postępującej degradacji.