Donald Richie mieszkał w Tokio przez kilkadziesiąt lat, jednak znacznie bardziej od dynamicznie rozwijającej się stolicy fascynowała go tradycyjna Japonia, ta orientalna, prowincjonalna, antyzachodnia, kierująca się dawnymi wartościami.Takie miejsce, w którym czas biegnie wolniej, ludzie wstają ze słońcem, a ulice pustoszeją o zmroku, znalazł na wysepkach Morza Wewnętrznego.

Odwiedził je w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Z zachwytem pisał potem o życiu ich mieszkańców, jedzeniu, kulturze – i miłości. Obiektami jego zmysłowej fascynacji były nie tylko konkretne osoby płci obojga, ale japońska cielesność jako taka.

Ot, książka uwodzicielka! Uwierzyłem jej od pierwszej strony i poszedłem za nią w nieznane – aż za horyzont, na Morze Wewnętrzne, śladami bogini pokusy. Od wysepki do wysepki, od chramu do chramu, od baru do baru, od człowieka do człowieka. Coraz dalej od świata, coraz bliżej tajemnicy. Oczarowany tą japońską odyseją, zachwycony jej klasyczną urodą, dyskretną erudycją, obrazami i zdarzeniami kreślonymi lekkim słowem, dałem się nabrać: nie zauważyłem, kiedy z czytelnika obserwatora stałem się wędrowcem, idącym po śladach mistrza. Ot, homerycka sztuczka! - Dariusz Fedor, redaktor naczelny „Kontynentów”

Nikt spośród zachodnich autorów nie zna Japonii tak jak Richie. Przepiękna książka. - „Oriental Economist”

„Morze Wewnętrzne” zasługuje na specjalne miejsce wśród wciąż nielicznych książek o Japonii.- „Times Literary Supplement”

Talent Richiego jest zdumiewający; ta książka zachwyca błyskotliwością, przybliża postaci japońskich rybaków, handlarzy, mnichów i melancholijnych nastolatków, a przede wszystkim doskonale zestawia tak odmienne kultury – Zachodu i Japonii. - „San Francisco Chronicle”

Elegia o Japonii napisana z ogromnym szacunkiem. - „London Review of Books”

„Morze Wewnętrzne” to zarówno poetycka medytacja, jak i wciągająca opowieść podróżnicza. - „The Japan Times”