Książka stanowi podsumowanie wystawy o tym samym tytule oraz sesji naukowej, które odbyły się w Galerii Miejskiej Arsenał w 2017 roku. Praca zbiorowa pod redakcją Izabeli Kowalczyk. Zbiór tekstów naukowych poświęconych najnowszej sztuce feministycznej w Polsce, nakreślających nowe narracje postfeministyczne w obliczu pytań o wyczerpanie dotychczasowych narracji i stylistyk. Książka odnosi się do aktualnych problemów związanych z sytuacją kobiet w Polsce, takich jak czarne protesty i pojawiające się na nich akcje artystyczne. Kluczowym zagadnieniem jest współczesny artywizm, czyli zjawisko łączące sztukę oraz aktywizm społeczny i polityczny. Książka Izabeli Kowalczyk jest ważnym elementem debaty na temat ?kwestii kobiecej? i sztuki kobiet. Odbijają się w niej kluczowe problemy aktualnego życia w Polsce i sposobów ich konceptualizowania; wprowadzający tekst redaktorki stawia precyzyjną diagnozę stanu tej debaty, a poszczególne autorki zamieszczonych artykułów na dobre i złe egzemplifikują tę diagnozę. Zasadniczy bowiem problem opisywanej sztuki to jak poruszać istotne tematy, a jednocześnie nie ulegać ani tabloidyzacji ani hermetyzacji dyskursu; jak robić sztukę trafiającą dzisiaj do serca, ale mającą również potencjał uniwersalny. W skrócie, Kowalczyk uznaje zadaniowo, iż celem ruchu feministycznego powinna być głęboka zmiana społeczna, gdyż demokratyczne przemiany w Polsce po 1989 roku nie tylko ominęły prawa kobiet, ale wtrąciły je w opresyjny system anachronicznych fantazmatów. Natomiast co do sztuki, to wszelkie pomysły mające emancypacyjne zaplecze i ciekawą formę są mile widziane. [...] Książka jest bardzo osobistą kontynuacją tej rewolucji, jaką Kowalczyk zrobiła w polskiej historii sztuki w latach 90. Autorka nie dzieli dziewcząt na panny mądre i głupie, nie poucza, nie stawia do kąta; buduje front dla wszystkich chętnych. To świetna strategia! Fragment recenzji prof. dr hab. Anny Markowskiej