Książka otwiera nową serię wydawniczą „Scripta Philosophiae Classicae”, zawierającej studia i komentarze z dziedziny filozofii realistycznej, a dotyczy miłości jako podstawowego sposobu życia człowieka. Tytułowy paradoks opisuje trudność wynikającą z przyjęcia dwóch twierdzeń: (1) najwyższą postacią miłości jest bezinteresowna miłość wobec drugich osób; (2) wzorem i podstawą każdego typu miłości jest miłość siebie, zgodnie z którą człowiek kocha innych z uwagi na swoją doskonałość (miłość interesowna). Autor w oparciu o analizę osobowego działania opisuje naturę miłości, różne jej postaci: (jako uczucia, jako aktu woli) i rodzaje (przyjacielska, pożądliwa), a także formułuje aporie i uchyla twierdzenia składające się na tytułowy paradoks. Bazą źródłową dokonywanych analiz są teksty św. Tomasza z Akwinu, a praca stanowi studium z antropologii filozoficznej pogłębiające rozumienie człowieka i jego osobowego działania.