Prezentowana praca poświęcona jest działalności dwóch ważnych instytucji naukowych funkcjonujących w Wilnie w okresie międzywojennym. Autorka starała się dotrzeć do wszelkich zespołów archiwalnych, odnośnie do których podejrzewała, że mogą zawierać informacje dotyczące podjętego tematu. [?] Wyjątkowo cenne są ustalenia związane z działalnością wydawniczą Instytutu Naukowo-Badawczego w Wilnie, autorka bowiem nie tylko omówiła zawartość artykułów i rozpraw zamieszczanych w odrębnych wydawnictwach, lecz także poddała analizie wszystkie samodzielne publikacje książkowe pracowników naukowych związanych z Instytutem. [?] Książka Henryki Ilgiewicz z jednej strony uzupełnia lukę w historiografii dotyczącą dziejów polskiego życia naukowego w międzywojennym Wilnie, z drugiej zaś może inspirować badaczy do podejmowania wątków biograficznych osób związanych z tytułowymi instytucjami. z recenzji prof. dr. hab. Wiesława Cabana Henryka Ilgiewicz ? polska historyk urodzona i mieszkająca na Litwie, stopień doktora i doktora habilitowanego otrzymała w Instytucie Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obecnie pracuje w Instytucie Badań Kultury Litwy w Wilnie na stanowisku starszego pracownika naukowego. Jest członkiem Polskiego Stowarzyszenia Naukowców Polaków Litwy i Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie. Główne kierunki prowadzonych przez nią badań to wileńskie towarzystwa i instytucje naukowe oraz ochrona dziedzictwa narodowego w Wilnie XIX?XX wieku, a także dzieje Polaków na Litwie. Jest autorką m.in.: Wileńskie towarzystwa i instytucje naukowe w XIX wieku (Toruń 2005); Societates Academicae Vilnenses: Towarzystwo Przyjaciół Nauk w Wilnie (1907?1939) i jego poprzednicy (Warszawa 2008) i Biblioteka Państwowa im. Eustachego i Emilii Wróblewskich w Wilnie (1912?1939) oraz towarzystwa ją popierające (Toruń 2015).