Na’ama i Udi spędzili razem dwadzieścia pięć lat – dwadzieścia pięć lat miłości, gniewu, lęku, apatii, pożądania i poczucia winy, dwadzieścia pięć lat, podczas których nastąpił rozkwit i uwiąd ich związku. Kiedy Udi budzi się pewnego ranka i nie jest w stanie poruszyć nogami, Na’ama nie może dłużej odwracać głowy, śmiać się przez łzy, udawać, że jej małżeństwu nic nie grozi.