Rzemiosło artystyczne jest od początku powstania historii sztuki jako nauki akademickiej niedocenianym, żeby nie powiedzieć deprecjonowanym obszarem badań. Idzie za tym potoczna opinia o drugorzędności dociekań nad rzemiosłem artystycznym w stosunku do przyjętych za ważne rozważań nad malarstwem, architekturą i rzeźbą. Paradoksalnie, jakby na przekór temu stanowisku, także historycy sztuki, ale tym razem w roli dyrektorów i kustoszy czołowych muzeów świata [...]. kupują za gigantyczne sumy do swoich zbiorów arcydzieła rzemiosła artystycznego, wielokrotnie przepłacając ich materialną wartość. [...] Bez przedmiotów rzemiosła artystycznego trudno wyobrazić sobie funkcjonowanie większości muzeów. Gdyby je z muzeów wycofać, chodzilibyśmy po opu­stoszałych przestrzeniach, opustoszałych nie tylko materialnie, ale przede wszystkim mentalnie. One bowiem jako element codziennego życia, ale też celebry stanowią podstawę, na której budować możemy wiedzę o nas samych i o naszej przeszłości. [...] W rzeczywistości drugiej dekady XXI wieku nasza dyscyplina jawi się jako ta, która porusza najbardziej uniwersalne i prymarne sfery ludzkich potrzeb i aktywności. Dotyczy to generalnie wszystkich epok i kultur. Nasza dyscyplina, wolna od uprzedzeń, wolna od podziałów na „..lepsze" i „..gorsze", „ważne'" i „drugorzędne", może przekraczać ramy tradycyjnie pojmo­wanych sztuk: malarstwa, architektury, rzeźby, docierając do dzieł, w których kwestie estetyczne nie są pierwszoplanowe. Sprostanie tym oczekiwaniom nakłada na nas wymóg przyjęcia integralnej, multidyscyplinarnej postawy badawczej, opartej na wykorzystaniu różnorodnych, nowoczesnych metod i podejść badawczych. Pozwoli to uchwycić i wyjaśnić złożoność oraz bogactwo relacji, jakie tworzą przedmioty „rzemiosła artystycznego" ze swoim otoczeniem.