Ius municipale Magdeburgensis w wersji stosowanej na ziemiach polskich nie było, jak dotychczas, przedmiotem analitycznych badań podjętych przez polską naukę historyczno-prawną. Recenzowana praca wypełnia więc bardzo istotną lukę poznawczą. Cel, jaki postawił sobie Maciej Mikuła, jest bardzo ambitny. Chodzi w istocie o szczegółowy opis i analizę tekstu Weichbildu magdeburskiego stosowanego w miastach Królestwa Polskiego na podstawie zachowanych rękopisów. Dodatkowo analizie poddano tekst Weichbildu ujęty w drukowanym zbiorze prawa pospolitego pod tytułem Commune incliti Regni Poloniae privilegium z 1506 roku, nazywanym też Statutem Jana Łaskiego. Analiza wszystkich tych przekazów posłużyła do wyjaśnienia doniosłej kwestii następstw, jakie w praktyce prawnej powodowało zróżnicowanie tekstów prawnych. Wiadomo, że zróżnicowanie takie było cechą średniowiecznych rękopiśmiennych zbiorów prawa w epoce poprzedzającej pojawienie się zbiorów drukowanych. Na koniec autor zamierzał odpowiedzieć na pytanie o przyczyny tego zróżnicowania oraz wskazać ? posłużmy się tutaj jego słowami ? ?jakie znaczenie dla zmian w kulturze prawnej pociągało za sobą utrwalenia aktów normatywnych w formie tekstu drukowanego?. Podjęte zadanie badawcze zostało w pełni zrealizowane w sposób zasługujący wysoką ocenę recenzenta. Z recenzji prof. dr. hab. Wacława Uruszczaka