Książka poświęcona jest zjawisku biologicznego hermafrodytyzmu w optyce autorów starożytnych. W pierwszej części wyodrębniono źródła dotyczące charakteru „androgyna” (gr. ἀνδρόγυνος), w tym znany passus z Sympozjonu Platona, które – wbrew aktualnie przyjętej opinii badawczej – nie opisują rzeczywistych hermafrodytów, lecz w zasadzie w całości odnoszą się do szeroko pojętej „zniewieściałości”, uważanej za cechę pejoratywną.

W części drugiej poddano analizie relacje na temat osób posiadających jednocześnie męskie i żeńskie organy seksualne, pokazując, jak starożytni rozumieli przyczyny narodzin hermafrodytów oraz ich miejsce w społeczeństwie zorganizowanym według dwóch płci – oddzielnie uwzględniając punkt widzenia Greków i Rzymian. Uzupełnieniem pracy są rozdziały o mitologicznym Hermafroditosie i opowieściach o postaciach „zmiennopłciowych”, umieszczanych przez starożytnych na pograniczu hermafrodytyzmu.

Niniejsza publikacja jest pierwszym tak kompleksowym omówieniem hermafrodytyzmu w starożytności, poddającym analizie różne typy źródeł (m.in. historiograficzne, medyczne, astrologiczne, normatywne) i dodającym do dyskusji także przykłady dotąd nieuwzględnione w podstawowych monografiach na ten temat.