Satyra to gatunek literacki lub publicystyczny łączący w sobie epikę, lirykę i dramat (także inne formy wypowiedzi) wywodzący się ze starożytności (pisał je m.in. Horacy), który ośmiesza i piętnuje ukazywane w niej zjawiska, obyczaje, politykę, grupy lub stosunki społeczne. Tyle definicja. To, że istnieje wiele definicji poezji satyrycznej doskonale wiedzą współautorzy antologii poetów współczesnych HUMOR I SATYRA. A MIAŁO BYĆ TAK ŚMIESZNIE. EDYCJA 2. Seria ta promuje autorów, którzy cenią sobie humor, żart, dowcip - wszystko połączone dobrym smakiem i wyczuciem estetycznym, co w przypadku tego typu literatury nie zawsze jest standardem. Jak w każdej antologii mamy tu do czynienia nie z jedną wrażliwością, ale z jej wielobarwną różnorodnością, ze „spontanicznym nadmiarem odbierania otaczającej nas rzeczywistości” nieraz aż do bólu w tekstach tej antologii prawdziwej, innym razem różowej, widzianej w krzywym zwierciadle na użytek licentia poetica. Oznacza to, że poezja w literaturze jest czymś wyjątkowym, a skoro tak, to i piszący wiersze są osobami wyjątkowymi – inaczej niż zwykli ludzie postrzegają świat i pragną się tym z nami podzielić.

Zapraszam zatem do lektury antologii HUMOR I SATYRA. A MIAŁO BYĆ TAK ŚMIESZNIE, gdzie można poznać teksty, wrażliwość oraz osobowość takich autorów jak: Iza Galicka, Ryszard Gębuś, Jerzy Guzy, Mariusz Maciej Jackiewicz-Borowczak, Krzysztof Jarzyński, Urszula Lewartowicz, Beata Małgorzata Moniuszko, Dawid Musioł, Helena Paszkowska, Wiesław Sakowski.