Tom wpisuje się w obszerną listę publikacji poświęconych kategorii potoczności rozumianej jako pewien styl/rejestr/odmiana itp., charakterystyczne dla każdego języka naturalnego. Publikacja znakomicie ilustruje zamieszanie terminologiczne panujące w dziedzinie refleksji nad potocznością jako kategorią komunikacyjną. Autorzy tekstów pomieszczonych w tym tomie wyraźnie preferują podejście językoznawcze, choć powszechnie wiadomo, że kategoria stanowi pasjonujący temat dociekań socjologicznych, zwłaszcza w obszarze etnometodologii, teorii myślenia potocznego, tzw. zdrowego rozsądku, common sensie itp. Znajdą się tu echa takiego sposobu traktowania potoczności w postaci tekstów poświęconych np. stereotypizacji kategorii narodowościwoych (zwłaszcza Polaka) widzianych oczami cudzoziemców (np. Bułgarów) albo oczami młodych ludzi piszących pamiętniki. To, co łączy wszystkie teksty, to poszukiwanie wyznaczników potoczności w różnych typach, gatunkach, odmianach, stylach itp. Wspólna zaś metoda, dająca się wytropić w tak zestawionych tekstach, polega na wskazywaniu i uzasadnianiu tezy, że pewne elementy (np. wykrzykniki, kwalifikatory metajęzykowe, metaforyczne neosemantyzmy, używane w profesjolekcie komputerowców itd.) zostały tam wprowadzone na zasadzie przeniesienia ze stylu potocznego.