Ślady teatru. Księga ofiarowana Profesor Joannie Walaszek wpisuje się w najlepsze tradycje tomów jubileuszowych i stanowi dowód wielogłosowości pol­skich badań nad teatrem, widowiskami i sztukami performatywnymi. Powsta­ła spójna, a zarazem utrzymana w dialogicznym duchu całość, dająca obraz współczesnej polskiej teatrologii jako dyscypliny, która nie zapomina o swych tradycjach, a jednocześnie otwiera się na nowe tematy i nowe metodologie.
Z recenzji dr hab. Ewy Partygi, prof. IS PAN

Różnorodność materiału badawczego jest ogromna, tak jak zróżnicowane są poetyki tek­stów – od krótkich szkiców i przyczynków do historii teatru, przez eseje, studia przy­padków i wspomnienia, po artykuły przekrojowe czy o charakterze syntez. Twórczość Swinarskiego, przywoływana po latach i na nowo interpretowana, stanowi mocne ogniwo książki, nic więc dziwnego, że została wyodrębniona jako osobna część. Jako całość książ­ka Ślady teatru jest niezwykle wartościowa, przynosi wiele cennych odkryć, oryginal­nych interpretacji oraz sporo materiału do przemyśleń.
Z recenzji prof. dr hab. Ewy Wąchockiej

Na książkę składa się dwadzieścia siedem tekstów napisanych z myślą o Joannie Wa­laszek oraz jej ofiarowanych. Autorami są przede wszystkim przyjaciele, często wy­bitni naukowcy z różnych ośrodków uni­wersyteckich i teatralnych w Polsce.

Największy blok tekstów dotyczy Kon­rada Swinarskiego. Nowe świadectwa (niepublikowane listy), nowe odczytania pozwalają po raz kolejny spojrzeć na życie i twórczość tego reżysera. Kolejne rozdzia­ły książki – „Przedstawienia”, „Aktorzy”, „Nowe przestrzenie”, „Obyczaje” – zawie­rają interesujące teksty dotyczące historii, krytyki i teorii teatru.

Tytuł tomu – Ślady teatru – w oczywisty i bezpośredni sposób nawiązuje do zbioru recenzji Joanny Walaszek Ślady przedsta­wień, wydanego w 2008 roku. Punkt wyj­ścia obu książek jest podobny – ocalamy ślady. Przy tym, pisząc recenzje, kompo­nując teksty naukowe, ślady po sobie też pozostawiamy...
Od redaktorów tomu