Postawa pisarska Filipowicza pozostaje w dystansie do głównego nurtu literatury polskiej, konstytuując niejako osobny obszar artystycznej aktywności, słabo zorientowany na ideowy, doktrynalny dyskurs, programowe założenia, a koncentrujący się bezpośrednio na ludzkiej egzystencji, życiu w realnych, historycznych przejawach, usuwający w cień poglądy
własne, uwypuklający uniwersalny wymiar egzystencji i jej niepokojącą, trudną do wypowiedzenia, wykraczającą poza treść i przedmiot poznania resztę. Zatem codzienność, przejmująca i zwykła zarazem, stała się w tym pisarstwie dominantą nadrzędną i konsekwentnie zrealizowaną w różnych formach i ujęciach twórczych, a wszystko po to, by spróbować zbliżyć się do niewypowiedzianego transcendentalnego obszaru, którego obecność przeczuwał i starał się opisywać.