Zamieszczone w tomie teksty poruszają tematy dotychczas nieobecne (lub rzadko obecne) w polskiej refleksji filmo- czy medioznawczej i to jest wspólnym mianownikiem. Autorzy dotykają obszarów marginalnych, nieczęsto odwiedzanych, dlatego oryginalnych i nowatorskich. Pojęcie marginesu, choć pozornie ma wydźwięk pejoratywny, zostało tu potraktowane jako wartość nadrzędna i prawdziwie istotna. Pojęcie „główne nurty” również niesie ze sobą różnorodne znaczenia, a zastosowanie liczby mnogiej jest także istotne. Mianem głównego nurtu określa się w filmoznawstwie utwory znane szerokiej publiczności, cieszące się zainteresowaniem widowni, komercyjne. I choć refleksja nad kulturą popularną wydaje się bardzo istotnym obszarem współczesnych badań medioznawczych czy kulturoznawczych, to jednak autorzy tego tomu postanowili skupić się na dziełach, które sytuują się raczej na obrzeżach niż w centrum tak rozumianej kultury audiowizualnej.