Autorka, Joanna Rolińska, prezentuje czytelnikom "Lato 1920", doskonale osadzoną w czasie opowieść o wielkich przewrotach, małych tajemnicach i ludziach, którzy są za nie odpowiedzialni.

Historie piszą się same, te mniejsze i większe. Im głębiej zanurzamy się w świat, tym więcej zaczynamy ich zauważać, żyć nimi i oddychać. Opowieści ze świata małej społeczności są zawsze ciekawe i niemożliwe do odwzorowania w tych samych konfiguracjach, dlatego tak ciekawe i magiczne. Czasami jednak przerażające.

Opowieść o stolicy na dwa lata po odzyskaniu niepodległości snuje się na jednej z ulic. Długiej, niczym się nie wyróżniającej. Takich są setki, jeśli nie tysiące w samej Warszawie. A jednak to właśnie tu tętni życie, a czytelnik ma wrażenie, że ilość działań i bodźców pokonałaby go nawet teraz, w dobie powszechnego dostępu do informacji.

Mamy tu bohatera zbiorowego, czyli społeczność i tego niemego, czyli samo miasto, które zezwala lub nie, aby rzeczy się działy. A początek lat 20. XX wieku to nie lada czas; po pierwsze wykańcza nas upał i drożyzna. Mamy kolejki, omdlewające damy, wachlujące się "Życiem Warszawy" i panów, którzy ciemne interesy zawsze robią w cieniu. I w kaszkiecie.

Mamy tu afery kryminalne, samobójstwa i strajki robotnicze. Dyskusje, premiery książkowe, zbyt mało policji, gdzie trzeba i za dużo, gdzie nie trzeba. Wieczorami paradujemy w pięknych kreacjach na spektaklach kabaretowych, bywamy na rautach i proszonych kolacjach. Miasto jest już polskie, ale dalej, jakby podzielone, pokłócone, chociaż nie wiadomo, o co i kto zaczął. Gdy nadchodzi niebezpieczeństwo, wszyscy magicznie się jednoczą, jakby zawsze darzyli się szacunkiem, ale kiedy zagrożenie mija, wraca stary system. I upał. I drożyzna. I omdlewające damy...

[O autorce]
Joanna Rolińska jest autorką czterech książek, które orbitują wokół tematyki stolicy. Należą do nich m.in. "Przedwojenna Ochota" oraz "Ale jest Warszawa".