Przygotowany przez poetkę autorski wybór wierszy – dający do myślenia, nieoczywisty w wymowie, poruszający – pokazuje, że siła tej poezji nigdy nie była – i nie jest –kwestią historycznego kontekstu, pokoleniowych koniunktur, kulturowych mód czy społecznych uwarunkowań.

Otrzymujemy tom zwarty i doskonale prezentujący Ewę Lipską – poetkę naszego czasu.

Ewa Lipska jest najwybitniejszą poetką piszącą dziś po polsku. Rówieśniczka pokolenia Nowej Fali, bliska jego przedstawicielom swoją wrażliwością językową i nieufnością wobec wszelkich narzucanych dyskursów, to jeden z najważniejszych, a zarazem najbardziej osobnych głosów we współczesnej poezji polskiej. Od debiutanckiego zbioru „Wiersze” (1967) Lipskiej nie zdarzyło się opublikować książki słabej, a już ostatnie dekady są czasem wspaniałego rozkwitu tej poezji – bardzo osobistej i zarazem diagnozującej z perspektywy jednostkowego egzystencjalnego doświadczenia otaczającą nas rzeczywistość, bezdroża kultury masowej i pułapki cywilizacji. Świat, w którym galopujący rozwój technologii zdaje się ingerować w samą istotę człowieczeństwa. Taką diagnozę – celną, lakoniczną, często bezlitosną – znajdziemy w „trylogii komputerowej” z lat 2015-2019 („Czytnik linii papilarnych”, „Pamięć operacyjna”, „Miłość w trybie awaryjnym”).

Wydane przed czterema laty „Wiersze wybrane” – najobszerniejsza jak dotąd i niedostępna już prezentacja poetyckiego dorobku Lipskiej – otwarte pokoleniowym manifestem (czy raczej antymanifestem) „My”, pochodzącym z debiutanckiego zbioru, kończyły się wierszami z wydanego w 2010 r. „Pogłosu”. Nowa edycja obejmuje także książki następne: prozy poetyckie z tomów „Droga pani Schubert...” i „Miłość, droga pani Schubert...” oraz wspomniane już zbiory „Czytnik linii papilarnych” i „Pamięć operacyjna”.