Książka Biała Jaskółka to powieść z gatunku fantasy adresowana do młodzieży powyżej 12 roku życia. Autor zapewnia jednak, że również czytelnik dorosły może w tej historii znaleźć coś dla siebie. Biała Jaskółka to opowieść o czternastoletniej Julii Marzec, wychowance sierocińca, na którą niespodziewanie spada zadanie na pozór przerastające jej siły i zdolności. Dziewczynka podejmuje się jego wykonania, przeczuwając, że dzięki temu uda się jej odkryć własną tożsamość, poznać swoje pochodzenie i przeznaczenie. Warstwa fabularna to jednak tylko pretekst do ukazania problemów tkwiących o wiele głębiej. W fabularnych ramach baśniowej wędrówki toczy się walka nie tylko o przetrwanie wyimaginowanej krainy, ale przede wszystkim o wartości nadrzędne solidarność, szacunek dla mniejszości, przyjaźń, lojalność. Autor w sugestywny sposób odwołuje się do problemów współczesnego świata na kartach książki znajdziemy kryzysy emigracyjne, kryzys klimatyczny, starania o przetrwanie tradycji i towarzyszących jej obrzędów. Dajcie się zabrać w tę podróż na krańce świata, poznajcie Julię i pokochajcie ją, bo na to zasługuje.

Jacek Taran absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, studia na Wydziale Filologicznym ukończył w 2001 roku. Współpracował m.in. z Tygodnikiem Powszechnym jako fotoreporter i dziennikarz. W jego kręgu zainteresowań znajdują się głównie sprawy społeczne związane z wykluczeniem, uchodźstwem, brakiem akceptacji. Od 2018 jest również nauczycielem akademickim przedmiot fotografia w komunikacji społecznej na Wydziale Polonistyki UJ. Angażuje się w wolontariat związany z pomocą uchodźcom. Laureat nagrody Forum Oświaty Niepublicznej Niezauważalni za pomoc dzieciom w potrzebie. Pasjonuje się podróżami, fotografią, kinem i gotowaniem. Na stałe mieszka w Krakowie.

Fragment:
„W sierocińcu przy ulicy Burej każdy dzień zaczynał się tak samo. Pobudka o szóstej i zimna podłoga pod bosą stopą. Potem obskurna i śmierdząca grzybem łazienka, do której dziewczęta schodziły do piwnicy po wąskich, starych schodach. Kamienną klatkę schodową wypełniały zwielokrotnione echa pierwszych, codziennych sprzeczek, złośliwych śmiechów, wyzwisk i szturchańców. Najgłośniej jednak przez ten poranny harmider przebijał się skrzekliwy głos wychowawczyni: Szybciej, szybciej, sieroty niemyte, zafajdańce! jej nienawistne skrzeczenie niosło się przez wszystkie piętra starego, zaniedbanego budynku. Codziennie te same słowa. Zafajdańce tak do nich mówiła”.