hAnia to utwór wielowarstwowy. To książka spowiedź-lament, krzyk dzieci niczyich, sierot i podrzutków stygmatyzowanych na całe życie. Dzieci odtrąconych przez najbliższych, które często i w dorosłym życiu wciąż dźwigają przeświadczenie o swojej bezwartościowości. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, żeby walczyć o miłość, o marzenia i przyjaźń; przeciwstawić się swoim wyobrażeniom o własnej niższej wartości, bo jeśli matka-rodzicielka ich nie chciała, to znaczy, że byli gorsi. Swój ból i bunt mogą wyrazić jedynie po cichu, w myślach, nigdy głośno i na forum, bo do tego potrzebna jest odwaga, a ta została w nich zniszczona. Książka pokazuje, jak łatwo okaleczyć dziecko i zrobić z niego poturbowanego dorosłego, który często nie jest w stanie skutecznie się obronić.