"Piszę tatuaże" to książka poetycka Katarzyny Grzesitzy, która do tego stopnia potrafi zawładnąć wyobraźnią czytelnika, że ten widzi, niemal dosłownie, chociaż głównie oczami swojej poruszonej przez wiersze wyobraźni, obrazy malowane za pomocą słowa. Dawno już nie było takiej pozycji na poetyckim rynku wydawniczym.

Autorka stosuje klasyczne sposoby na to, by nadać swoim tekstom odpowiedniego rytmu, melodii i potoczystości. Odnajdziemy więc tu takie zabiegi, jak rymowanie, ale w sposób niezwykle przewrotny i osobliwy, niesamowite nagromadzenie słów zwanych poetyzmami, które w sposób dobitny potęgują wrażenie, że obcujemy z rzeczą niezwykłą od strony literackiej.

Co jest jednak w treści? Autorka porusza tak uniwersalne dla ludzkiego doświadczenia tematy, jak np. miłość, śmiertelność czy pytania o kondycję natury ludzkiej we współczesnym świecie. Czasem wiersze Grzesitzy bywają bardzo surrealistyczne i niemal abstrakcyjne, jednak każdy miłośnik poezji z łatwością będzie w stanie je odczytać i zinterpretować na swój sposób.

To zresztą jest głównym rdzeniem poezji Grzesitzy: nie nakazuje ona jedynej słusznej interpretacji swoich poezji. Ona pozwala czytelniczkom i czytelnikom na to, by sami mogli zdecydować, co tak naprawdę chciała powiedzieć w swoim wierszu. Albo inaczej: co wiersz chciał powiedzieć temu, który go czytał.

Katarzyna Grzesitza to debiutująca poetka, której głos na pewno będzie powiewem świeżości wśród wszystkich tych, którzy tracą z nieubłaganych względów kontakt z młodością, po prostu się starzejąc. Jeśli więc macie ochotę na poetycką młodość, sięgnijcie po "Piszę tatuaże"!