Ze wstępu:
Tradycja obrzędowa Zakonu Braci Mniejszych Konwenualnych wyrasta z liturgii, stanowiącej centrum życia wspólnoty minorytów od samego początku jej istnienia. Fundamentalne miejsce Służby Bożej daje się zauważyć już w XIII w., gdy kościoły franciszkańskie, jak podają średniowieczne przekazy, tętniły życiem liturgicznym. Szereg rozporządzeń papieskich wydanych w XIII w. potwierdza zaangażowanie w Officium divinum młodego zakonu. Szczególnym dokumentem była bulla Cum tamquam veri papieża Innocentego IV, nadająca kościołom franciszkańskim charakter konwentualnych. Dekret zobowiązywał wspólnoty zamieszkujące przy świątyniach do sprawowania Mszy Świętej, uroczystej liturgii godzin w dzień i w nocy z całą wspólnotą braci oraz nadawał inne liczne przywileje.