Drugi tom przekładów literatury rosyjsko-izraelskiej kontynuuje tradycję zapoczątkowaną w tomie pierwszym, wydanym w 2018 zapoznaje mianowicie polskiego czytelnika z typem literatury, który jest zjawiskiem unikatowym w rosyjskojęzycznym piśmiennictwie, zakorzenionym równocześnie w kulturze rosyjskiej, żydowskiej i izraelskiej. Literatura ta powstaje w oddaleniu zarówno od rosyjskiej geograficznej metropolii, jak i z dala od izraelskiej hegemonii językowej, jednak nie ma ona cech elegijnych w stosunku do pierwszej z nich i nie jest literaturą marginalną w odniesieniu do drugiej. [] Jest to przy tym twórczość piśmiennicza, mogąca zainteresować nie tyko miłośników literatury wyszukanej, ale także tych, którzy interesują się historią, skomplikowanymi zjawiskami kulturowo-narodowościowymi i społeczno-politycznymi, następującymi po sobie w takim tempie, że współczesny człowiek, obserwator, może od tego dostać zawrotów głowy. Modne koncepcje transnarodowości i transkulturowości są dla literatury rosyjsko-izraelskiej [] czymś w rodzaju dawno wyuczonego alfabetu, zrozumiałego i oczywistego, który jednak nie wyjaśnia wielowymiarowości jej dyskursów. Semiosfera tej literatury kryje się głębiej i, w pewnym sensie, znajduje się na peryferiach świadomości emigracyjnej, diasporycznej czy hybrydowej. [] Ponadto polityczna niezależność literatury rosyjsko-izraelskiej (będąca rezultatem wiadomych historycznych wydarzeń) czyni z niej często literaturę niewygodną, a co za tym idzie niewidoczną dla znaczącej części konformistycznych ideologicznie kręgów intelektualnych.