Początkowo Kida Harpoona przypisywano do brytyjskiej sceny neofolkowej, ale to dlatego, że występując w lokalnych klubach w Chatham, a póxniej w Londynie stać go było tylko na akustyczną oprawę swoich piosenek, które faktycznie brzmiały lekko folkowo. Od kiedy jednak rozpoczął on stałą współpracę z grupą The Powers That Be - towarzyszącą mu na koncertach i wspierającą w studiu - wyraźnie zaznaczyło się przesunięcie stylistyczne w stronę melodyjnego indierocka, łączącego zarówno najlepsze brytyjskie tradycje rockowe i folk-rockowe, jak i - no właśnie - nieco teatralno-kabaretowy sznyt nagrań, no choćby nowojorskiego barda Rufusa Wainwrighta. I zresztą nie tylko Wainwrighta, ale i starszych brytyjskich specjalistów od rockowego teatru, jak niezapomniani Queen czy zapomniani Furyo (vide `Death Of A Rose`). Taka metamorfoza nie była jednak dziełem przypadku, ale świadomym posunięciem. Dość wspomnieć, że pierwsza, bardziej akustyczna wersja albumu `Once` została przez Harpoona wyrzucona na śmietnik. Słuchacz dostaje do rąk faktycznie drugą jego wersję, wyprodukowaną przez Trevora Horna w Los Angeles, gdzie tylko chwilami prześwitują neofolkowe korzenie pieśniarza (np. w `Running Through Tunnels` czy opartych na akompaniamencie fortepianu `Hold On`). Większość nagrań to oryginalnie zaaranżowany indie rock z wielkimi ambicjami do dużych, bardziej zorientowanych na wydobycie dramatyzmu tekstów brzmień. (Sonic)