Mała Anastazja trafia do domu ciotki, która hoduje dzieci na organy.

Litewska nastolatka, przemycona do Stanów i zmuszona do prostytucji, wyobraża sobie wilki, które pożrą starych mężczyzn zmuszających ją do fellatio. Kobieta robi sztuczną inseminację siostrze, a wcześniej zapewnia jej chwilę rozkoszy.

Wszyscy naznaczeni przez życie, niedoskonali, pełni smutku, a jednocześnie niewinni.

Krawędź to brutalny, prowokujący i odważny zbiór opowiadań o świecie skupionym na ciele, bólu i pożądaniu. Lidia Yuknavitch jest kronikarką niesamowitości, wydobywa z niej przemoc, cierpienie, odrazę, miłość i troskę.

Oddaje głos tym, którzy balansują na krawędzi upadku i odkupienia.

Tchnąć oddech pod wodę – niechby został tam czymś żywym, czymś więcej niż bańką pośpiesznie szukającą ujścia na powierzchnię. Wejść na dach, w górę, daleko – i być przez to wobec kogoś blisko. Lub to: mieć dokąd iść.

Lub to: napisać o tym i jednym ruchem, jednym opowiadaniem powołać świat do życia, świat typu stir-fry, McDrive, świat dni jacka daniel’sa, świat dni, w trakcie których trzeba popracować nad angielskim, i dni, gdy rajstopy nie puszczają oczka. Yuknavitch ma taki dar. A Kaja Gucio przełożyła tę książkę z czujnością i talentem, który nie pozwala tego daru po drodze, na drodze – między językiem a językiem – zgubić. - Weronika Murek