Poezja Agnieszki Rykowskiej wpisuje się proces walki polskich kobiet o elementarne prawa: do poszanowania odrębności, do szacunku, do ochrony własnych uczuć i intymności. Ale nie jest to głos poetki z centrum dużego miasta, w którym łatwo jest spotkać bratnią duszę, pójść na wspólną manifestację lub na piwo... To głos kobiety zamkniętej na polskiej prowincji. Bardzo samotnej. Zdawałoby się, odległej od głównego nurtu zdarzeń mentalnie, obyczajowo i terytorialnie. Ale tak nie jest. Wiersze Agnieszki Rykowskiej opowiadają o sponiewieranym losie polskiej kobiety wyjątkowo celnie. Są autentyczne. Każde słowo, każda fraza, użyta przez Autorkę ma boleć. No i boli.