Maciej Bieszczad w swojej twórczości dotyka spraw dla człowieka fundamentalnych: życia, śmierci, cierpienia, odchodzenia, przemijania. Najczęściej jedna scena z życia, wspomnienie, prosty obraz, ulotny moment dostarcza poecie pretekst do głębokiej refleksji. To poezja zanurzona w Biblii, z licznymi odniesieniami do wątków staro- i nowotestamentowych, mówiąca zarówno o obecności i miłości Boga, jak i o drugim człowieku. Poezja człowieka wierzącego.

Maciej Bieszczad - urodził się 12 czerwca 1978 w Wieluniu. Poeta i prozaik. Debiutował w 2005 roku na łamach "Tygla Kultury". Wiersze publikował w wielu czasopismach literackich: "Pogranicze", "Nowa Okolica Poetów", "Kresy", "Akcent", "Fraza", "Arterie", "Migotania", "Nowy Napis", "Topos", "Śląsk", "Czas Literatury" i "Twórczość".
Wydał zbiory poezji: Elipsa (2010), Okolice Gerazy (2012), Arnion (2014), Pogrzeby wróbli (2017), Kołatanie (2019), Niteczka (2020) oraz tom opowiadań Ulewa (2020).
Jest stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie literatury (2017), laureatem VII Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego Złoty Środek Poezji na najlepszy debiut książkowy roku 2010 za tom Elipsa (2011) oraz XI Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Rainera Marii Rilkego (2017). Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddział Kraków.

Wiersze Macieja Bieszczada są niespieszne, wyciszone i - mimo oszczędności słów i prostoty formy - sugestywne. Ta kameralna poezja, wyróżniająca się uważnością, wrażliwością i powaga, w miarę czytania coraz silniej przykuwa uwagę odbiorcy, któremu Autor zostawia pole dla szukania własnej interpretacji, odczytania sensu każdego utworu na swój sposób.
Klaudia Podobińska-Kraszewska