Jest bardzo mało ludzi, którzy przeczuwają, co Bóg uczyniłby z nich, gdyby zaparli się siebie i całkowicie oddali się Chrystusowi Panu, aby On ukształtował ich dusze w swych dłoniach. Ta genialna sentencja św. Ignacego Loyoli jest nie tyle poradnikiem duchowym, co zapisem jego doświadczenia z Bogiem. Prekursor duchowości ignacjańskiej był pewien, że głęboka przemiana duchowa dokonuje się w sercu ucznia Jezusa, który dobrowolnie rezygnuje z miłości własnej, ponieważ tylko w sercu rezygnującym z ukierunkowania na siebie inicjatywę przejmuje Bóg, który z miłością formuje swego sługę, przekształcając go wedle swej świętej woli. Święty Ignacy był tego najlepszym dowodem. Spis utworów 01 Wprowadzenie: Pokonany uczeń Jezusa ? 08?00? 02-03 Konferencja 1: Co Bóg uczyniłby ze mną, gdybym?? ? 38?00? 04-05 Konferencja 2: Fiołki pokory i upadły młyn ? 47?00? 06-07 Konferencja 3: Żółte światło na drodze życia ? 50?00? 08-09 Konferencja 4: Pielęgnowanie obecności Boga ? 45?00? 10-11 Konferencja 5: Rozpałka serca w Emaus ? 57?00? 12-13 Konferencja 6: Co przyniosę Panu w owym dniu? ? 45?00? 14 Homilia 1: Piotrowa posługa miłości (J 21,15-19) ? 14?00? 15 Homilia 2: Chcę, żeby pozostał aż przyjdę (J 21,20-25) ? 21?00? 16 Homilia 3: Ignacjańska dyskrecja o Duchu Świętym (J 15,26-27; 16,12-15) ? 14?00?