Publikacja w języku angielskim prezentująca minimalistyczne prace na szkle izraelskiego artysty Nahuma Teveta.
Fontanna Marcela Duchampa z 1917 roku, czyli pisuar ogłoszony dziełem sztuki, to dzieło o najwyższej sile oddziaływania w XX wieku, ponieważ niesie dwa najważniejsze przesłania. Po pierwsze, skoro nawet pisuar jest sztuką, to wszystko może być sztuką, to znaczy, że każdy może być artystą. Slogan wszystko ujdzie stawia przed twórcami szczególne zadanie: konieczność zaakceptowania czegoś spośród wszystkiego. Tak narodziła się cała seria szklanych prac Nahuma Teveta. Oprawił on rysunek w ramkę zrobioną z prostych materiałów dostępnych w kibucu, w którym się wychował. Za szklaną taflą umiescił papier, od spodu przytrzymał go tekturą, a wszystko spiął metalowymi klipsami. Z czasem te ubogie środki stały się sposobem na serię minimalistycznych prac.
Tym, czy zaakceptować coś pośród wszystkiego, rządzi kilka reguł. Po pierwsze, są to autonomiczne prace z tafli szkła umiarkowanych wymiarów, przywodzących na myśl konwencję malarstwa sztalugowego. Po drugie, są powieszone na ścianie tak jakby były niewielkim malarstwem sztalugowym lub też rysunkami oprawionymi za szkłem. Po trzecie w całej serii (choć jest kilka wyjątków) do każdego użyto standardowych klipsów do papieru konkretnego modelu, koloru i wielkości - w celu wynalezienia systemu wieszania prac. Po czwarte, wszystkie wiszą na gwoździach, także z wykorzystaniem sznurka (lub kawałka przewodu) łączącego klipsy. Po piąte wreszcie, artysta zdecydował o długości tego sznurka oraz czy gwóźdź wbity w ścianę ma znajdować się ponad czy pod pracą. To właśnie system szklanych prac Nahuma Teveta
- Leszek Karczewski
Publikacja zawiera teksty autorstwa Thierrego de Duve analizujące twórczość artysty, zapis rozmowy Teveta z Sarah Watson, a poza tym obszerny materiał ilustracyjny dokumentujący poszczególne prace.