Księga Jukiela jest drugą częścią wielkiego cyklu poetyckich medytacji zapoczątkowanych przez Księgę Pytań. We wstępie do tego tomu Poeta mówi: Miejsce gdzie pisarz zadaje sobie pytania, to miejsce nieobecności księgi; miejsce z przed-życia i miejsce spoza-śmierci. Znajduje sie pomiędzy dziełem już zakończonym, a tym które sie narodzi. Cóż wiec dziwnego, że postacie które tam spotykamy wydają sie nam duchami?
Przestrzeń przeszywają słowa podobne do białych ptaków za dnia. Przysiadają tylko na czas lektury w trudnym do przewidzenia porządku.
Od samobójczej śmierci Jukiela do śmierci Sary każda stronica jest oczekiwaniem i głosem wyznania.
Wszechświat przybiera kształt tam, gdzie zyskuje świadomość.
Teksty, dialogi, rozważania, modlitwy następują po sobie i odcinają sie, jak samotne wierzchołki na tle horyzontu; ale krzyk przekazuje krzyk. Jest bluszczem i znakiem.