'Tak dobre, że będziecie chcieli przeczytać dwa razy' – „The Independent”

"O’Connor to autoironiczna, pragmatyczna i bystra obserwatorka. Na dodatek zabawna"

Sinéad O’Connor pisze emocjonalnie i często całkowicie niepoprawnie politycznie. Opowiada o bolesnych relacjach z matką, wspomina ojca i macochę, którzy przekazują ją pod opiekę zakonnic. Przepustką do lepszego świata staje się dopiero debiutancki album, gdy jako młodziutka artystka odnosi wielki sukces.

Występ w programie Saturday Night Live, gdy podarła zdjęcie Jana Pawła II w geście protestu przeciw tolerowaniu przestępstw na tle seksualnym przez Kościół katolicki, był w jej życiu przełomowy. Została wybuczana na kolejnym koncercie, a jej kariera ogromnie ucierpiała na skutek tego zuchwałego aktu odwagi.

Nieprzepracowane traumy nie dają o sobie zapomnieć. Ma niespełna 21 lat, kiedy przychodzi na świat jej pierwszy syn i bierze ślub. Urodzi jeszcze trójkę dzieci i tyle samo razy wyjdzie za mąż, choć już nie za ojców swoich dzieci.

Ludzie całkowicie zawiedli tę chudą punkówę o wielkich, ufnych oczach i zamiast ratować, popchnęli w przepaść. We Wspomnieniach opowiada swoją wersję wydarzeń. Nie szuka akceptacji czy przebaczenia, przekonuje, że są takie przekonania, dla których warto zaryzykować wszystko. Kiedy rozmawiałyśmy w 2020 r. powiedziała mi, że w życiu artystycznym niczego nie żałuje i dodała: „ale w prywatnym – jasne, żałuję milionów rzeczy, ale tego ci już nie powiem. Chcę, żeby wszyscy myśleli, że jestem wspaniała”.