Druga część Pieśni Zaginionego Kontynentu. Tym razem na wyprawę ruszają dzieci podróżnika, bohatera części pierwszej. Tata Sebastiana i Otty po latach ponownie udał się na ten niezwykły ląd, by podjąć tajemniczą misję, ale nigdy z niej nie wrócił. Rodzeństwo postanawia rozpocząć poszukiwania na własną rękę. Przemierzając krainy, które odwiedzał niegdyś ich ojciec, dzieci dowiadują się, że Zaginiony Kontynent dotknął tajemniczy kataklizm. Wszystko wskazuje na to, że przyczynił się do niego znany z pierwszej części król Deodles. Wędrowiec wprawdzie zdołał naprawić to, co zniszczył okrutny władca, ale nikt nie wie, co wydarzyło się potem. Z niejasnych przesłanek wynika, że podróżnik może przebywać na dalekiej północy.

Podczas poszukiwań dzieci trafiają na kolejne Pieśni, które stają się dla nich drogowskazem. Dowiadują się z nich między innymi, że nie zawsze wszystko układa się tak, jakbyśmy tego chcieli. Czasem musimy pogodzić się z porażką, ale to nie oznacza, że trzeba czuć się przegranym. Warto próbować dalej, bo poszukiwania mogą nas wiele nauczyć i zaprowadzić do niesamowitych miejsc.

Czy zdobyte doświadczenia pomogą Sebastianowi i Otcie zmierzyć się z wyzwaniem, które czeka ich na północnych krańcach Zaginionego Kontynentu w tajemniczej Dolinie za Lodem?

    “Gdy poznałem Pieśni Zaginionego Kontynentu, byłem gotów przygotować osobną półkę na kolejne tomy. Nie zmieniłem zdania, choć teraz najchętniej stworzyłbym osobną ścianę, by przypinać karteczki z pytaniami nasuwającymi się po lekturze. Dlaczego dorośli zawstydzają dzieci zamiast dać im wsparcie? Czyżby dlatego, że sami byli zawstydzani? Ale czy wszyscy dorośli tacy są? Gdzie szukać takich, którzy pomogą nam zaakceptować to, co inni wytykają palcami, i zobaczyć w tym naszą siłę? Może w Puszczy Obdarowanych, gdzie można być sobą? Tylko co jeżeli Puszcza jest daleko? A może. jest bliżej, niż myślimy? Moc Pieśni jest niesamowita. Bo nie dość, że umożliwiają nam dotknięcie mądrości, dobra i nadziei, a co ważniejsze – uwierzenie w nie, to jeszcze wypełniają magią naszą codzienność. A gdy codzienność staje się magiczna, życie staje się skarbem.”
    Przemysław Staroń, psycholog, Nauczyciel Roku 2018, Finalista Global Teacher Prize 2020

Z tej serii:

    Pieśni Zaginionego Kontynentu