Giacomo Leopardi (1798–1837), najwybitniejszy poeta i myśliciel włoskiego romantyzmu.
Rozległe wykształcenie zdobył samodzielnie w bibliotece rodzinnego pałacu w Recanati.
Samotne życie naznaczone poważnymi chorobami i kalectwem, ale „rozjaśnione geniuszem i darem rozmowy z własną duszą“ wypełniły mu rozpacz, złudzenia i pisanie o „prawdach gorzkich i krystalicznie czystych“. Wydał zbiór poezji Canti (Pieśni) i tomy prozy:Dziełka moralne i Myśli.
W rękopisie pozostawił 4526 stron Zibaldone – zapisków, które ukazują się po raz pierwszy w polskim przekładzie.
Wybrał dla notatnika tytuł "Zibaldone" , bo to archaiczne włoskie słowo znaczy„przemieszanie“.
Zapisywał swoje różnorakie myśli spontanicznie, powściągliwie i dość oschle przez piętnaście lat (1817–1832), nazywał te notatki „zapisanym chaosem“. Jednak z tego chaosu miał się wyłonić własny „porządek myślenia“. O czym? O naszym przywiązaniu do „pustkowia życia“, które bądź co bądź mamy za „rzecz nadspodziewanie wspaniałą“, chociaż nawet tej wspaniałości nie umiemy zrozumieć, gdyż „tajemne jest tu wszystko –prócz naszego cierpienia“.