Przedmiotem monografii jest rekonstrukcja i porównanie językowo-kulturowych obrazów przestrzeni miejskiej trzech miast Słowiańszczyzny: Warszawy, Brna i Moskwy na przełomie XIX i XX wieku. Istotne w wyborze konfrontowanych miast jest to, że powstałe tam na przełomie XIX i XX w. dialekty miejskie dobitnie manifestują odmienność ich mieszkańców od innych. Dialekty te znajdowały się pod silnym oddziaływaniem różnych języków obcych (m.in. niemieckiego, rosyjskiego, francuskiego, jidysz). Fakt ten pozostawił głęboki ślad nie tylko w warstwie stricte językowej, lecz także mentalności użytkowników tych dialektów miejskich. Dialekty wymienionych miast od dawna stanowiły obiekty dociekań naukowych i dzięki temu zostały poddane szczegółowej i systematycznej penetracji lingwistycznej (opracowania, artykuły, słowniki). Zastosowane przez autora podejście lingwokulturowe w językoznawstwie czeskim i rosyjskim nie jest uprawiane. Posłużenie się takim paradygmatem oglądu dialektów miejskich przesądza o założonej innowacyjności niniejszego opracowania, które, przekraczając granice językowe i kulturowe, konfrontuje analogiczne fenomeny trzech kultur.