Prawdziwa historia Stefana Przybylika pseud. „Gruch“, jednego z trzystu szesnastu cichociemnych spadochroniarzy Armii Krajowej wyszkolonych w Anglii i zrzuconych do Polski w czasie II wojny światowej. Wielokrotnie wymykał się śmierci, nie złamały go trzy totalitaryzmy. Sowiecki w łagrach, niemiecki na środku Atlantyku i ten w gestapowskim więzieniu. Nie złamali go też stalinowscy funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa PRL. Jako ukryta opcja – w zależności od potrzeb: zachodnioniemiecka, amerykańska, angielska albo imperialistyczna – był obiektem zainteresowania służb aż do końca socjalizmu.

Jest w tej opowieści wszystko, co zawierać mógłby scenariusz wielkiego wojennego filmu sensacyjnego – walka, więzienie, głód, mróz, spiekota i pragnienie, ucieczka, niewola, morskie katastrofy, beznadzieja rozbitka, wędrówka wycieńczonego włóczęgi przez bezdroża imperium, tortury, desant na zapleczu wroga, zdrady, okręty podwodne, skoki spadochronowe, sytuacje bez wyjścia i zaskakujące zwroty akcji. Jednego tylko brakuje – fikcji. Stefan Przybylik jest autentycznym bohaterem autentycznych wydarzeń. ze wstępu Marka Przybylika

Wojciech Markiewicz - Rocznik 1946. Polonista. Zanim rozpoczął pracę dziennikarską, imał się różnych zawodów. Po obronie pracy magisterskiej na UW wyjechał do Londynu, żeby zarobić na mieszkanie. Pracował tam jako robotnik budowlany, recepcjonista, telefonista, barman, nocny portier i wykidajło w szkockim klubie. Do Polski wrócił w 1975 r. i rozpoczął pracę w „Życiu Warszawy”. Początkowo bez pensji, potem na 7/8 etatu. W stanie wojennym niezweryfikowany stracił pracę. W marcu 1982 r. dzięki Hannie Krall zaczął pisać w tygodniku „Polityka”, gdzie pracował ponad 30 lat. W 1990 r. był na półrocznym stypendium i pracował w waszyngtońskim biurze tygodnika „Newsweek”. W 2014 r. Oficyna Wydawnicza przybylik& wydała wybór jego reportaży 100 najbiedniejszych Polaków. Przy tej okazji Marek Przybylik opowiedział mu o wuju Stefanie, cichociemnym.