Marcin Bruczkowski wyjechał do Japonii na rok, a został na dziesięć lat.

- Sean!

- No...?

- Opowiedz mi, gdzie w Tokio o trzeciej rano można kupić piwo w nielegalnym automacie. I jak napić się w pubie, kiedy się nie ma ani grosza przy duszy. Wiesz, na trick ze spirytusem.

- Przecież ty to wiesz, aż nadto dobrze zresztą.

- Tak, ale moi czytelnicy nie wiedzą.

- Jacy czyte... książkę piszesz??? Pogięło cię. Zwariowany Polak...

- Zamknij się, nie mniej zwariowany Irlandczyku. I lepiej mi pomóż, bo muszę zmieścić dziesięć lat naszych przygód w Japonii w jednej powieści, w której ty...

- Dlaczego ja?

- Nie przerywaj. No więc ty masz napisać, jak się podrywa Japonki i o majteczkach.

Różowych, w białe płatki wiśni. I o cerowaniu dziewic...

- Nawet nie śmiej, małpo wredna! Jeszcze Mayumi przeczyta i będę miał prze-chla-pa-ne!

Jak wspomnisz o podrywaniu, to ja napiszę o nocy na zardzewiałym rowerze w Ikebukuro.

- I oku tuńczyka?

- I jak cię aresztowali!

- I o Przyjacielu Kalorii, koniecznie!

- I o żubrówce!

- I o...

Marcin Bruczkowski wyjechał do Japonii na rok, a został na dziesięć lat. Jak twierdzi, zatrzymała go tam miłość do japońskiego piwa i łaźni koedukacyjnych. Jego pierwsza powieść, „Bezsenność w Tokio”, stała się natychmiastowym bestsellerem.