W 1903 roku w dwóch najbardziej znanych i najbardziej osobliwych nocnych klubach paryskiego Montmartre – Cabaret du Néant oraz Cabaret l’Enfer – dochodzi do serii spotkań pomiędzy młodym Austriakiem zafascynowanym tematyką funeralną oraz angielskim szlachcicem, któremu nieobce są zjawiska nadprzyrodzone i spirytyzm. Jedna z ich rozmów przeradza się w propozycję wzięcia udziału w pewnym tajemniczym eksperymencie, którego celem byłoby ostateczne wyjaśnienie najbardziej interesujących kwestii dotyczących świata pozamaterialnego.

Kilka lat wcześniej, podczas „Exposition universelle” w stolicy Francji, berliński naukowiec poznaje polskiego wynalazcę, który proponuje mu wspólne dokończenie budowy dziwacznej maszyny, nie informując go jednak o jej właściwym przeznaczeniu. Żaden z bohaterów nie zdaje sobie sprawy z tego, że jego życie zostanie naznaczone wielką, osobistą tragedią.

Ogród konających dusz to powieść garściami czerpiąca z literatury niepokojąco-niesamowitej, nawiązując pod względem stylistycznych rozwiązań do gotycyzmu. Jest nie tylko próbą odpowiedzi na pytanie, czy szaleństwo w dążeniu do realizacji rzeczy z pozoru niemożliwej jest drogą ku zatraceniu jednostki, lecz również, czy zaawansowana technika może być kluczem w zrozumieniu i poznaniu tego, co dla człowieka nieznane i tajemnicze.