Książka ta jest próbą zdefiniowania i ukazania charakterystycznego dla współczesności ponownego, multimedialnego oswajania śmierci. Nie jest to już jednak oswajanie śmierci samej (jako faktu biologicznego), ale raczej jej figury występującej w kulturze Zachodu. Podejmowane tu analizy dotyczą więc mechanizmów definiujących nacechowane tanatycznie teksty kultury, które rozumiane są jako zmieniające się wraz z rozwojem technologii medialne zapośredniczenia ludzkich myśli, emocji i postaw związanych ze śmiercią. Mają one charakter przede wszystkim teoretyczny – praca ta jest dedukcyjną próbą wskazania prawa ogólnego, które nazywamy „wtórnym oswojeniem” śmierci, wnioskowanego z wielu znanych koncepcji humanistycznych. Rozważania podejmowane w pracy nie skupiają się na samych tekstach kultury, ale na mechanizmach, które je definiują, i za pomocą których teksty te funkcjonują. Budowana na gruncie rozumu i logicznego wynikania propozycja teoretyczna ilustrowana jest natomiast przykładami tekstów i narracji znanych ze współczesnej kultury Zachodu. Takie podejście badawcze wymusza wnikliwość oraz wieloaspektowość prowadzonych wywodów, które w celu udowodnienia postawionej tezy wykorzystują często niespójne (lub nawet, jak może się czasem wydawać, sprzeczne) koncepcje filologiczne, filozoficzne i kulturoznawcze. Przydaje to jednak prowadzonym w pracy rozważaniom charakteru interdyscyplinarnego, niezbędnego – jak się wydaje – w dyskusjach nad zagadnieniami związanymi z kulturą, która sama w sobie jest fenomenem bardzo złożonym i wielopłaszczyznowym, przez co tak trudnym do definiowania i opisywania.