– Napisz o tym – powiedział mąż, który formalnie wcale nie jest moim mężem. – Ja? – A dlaczego nie? Wszyscy teraz piszą. – Jeśli wszyscy piszą, to kto czyta… – Napisz, to się przekonasz. *** Nic nie zapowiadało zmiany pogody: pierzaste chmury trwały w bezruchu jak gęsto ubita śmietana, a poznańskie koziołki nie kręciły się wkoło na znak, że wiatr zadmie za chwilę niczym pastuch w dudy. A jednak właśnie tego dnia przemarzłam do szpiku kości, a może raczej przemarzła moja głowa, niechroniona niczym poza własnymi, przystrzyżonymi na pazia, piórami. Z pierwszym podmuchem wiatru przypomniałam sobie o czapce, spoczywającej leniwie na tylnym siedzeniu samochodu, od którego dzieliło mnie pół godziny drogi piechotą. [fragment książki]