Włodzimierz Odojewski opisuje w swojej twórczości proces unicestwienia polskiej tradycji kresowej na Podolu, a także kondycję człowieka żyjącego po rozpadzie świata. Doświadczenie przestrzeni w jego dziełach wyraża się przede wszystkim w figurze błądzenia w ciemności, nicości, próżni, gdzie droga jest wygnaniem, a przestrzeń otwarta labiryntem. Niniejsza książka udowadnia, że przestrzeń jest w utworach Odojewskiego jednym z podstawowych języków mówienia o człowieku, historii, egzystencji, a więc że jest on nie tylko, jak Proust, pisarzem czasu, lecz również pisarzem przestrzeni.