Sztuką było opisać życie przedziwnego Żyda, który rzadko chadzał do bożnicy, obsesyjnie malował krucyfiksy, dekorował zarówno synagogi w Izraelu, jak i kościoły w Europie, bywał w stolicach artystycznego świata, przyjaźnił się z Picassem, Matissem, Modiglianim, ale najlepiej czuł się wśród najzwyklejszych ludzi mówiących w jidysz. Wilson pokazał Chagalla zarówno jako wielkiego artystę, nieznośnego, zapatrzonego w siebie geniusza, jak i zwyczajnego, zagubionego w codzienności człowieka.