Obrazy, w polu wyobraźni wyłaniające się z lektur, kreują ponad nimi odrębną, fantazmatyczną realność. Pomiędzy wkładem w ową realność autora i wkładem czytelnika wytwarza się strefa paradoksu, na który wskazuje tytuł. Archeologia wyobraźni stara się rozpoznać zasięg i panujące w tej strefie zasady reprezentacji. W przyjętej tu optyce nie tylko więc pisanie, lecz i czytanie podlega regułom owej production désirante, jaką tropili niegdyś Gilles Deleuze i Félix Guattari. W intencji Gondowicza proceder ten przypomina mówiąc przenośnie obróbkę cyfrową starych fotografii, pozwalającą doszukać się przedmiotów i zdarzeń ukrytych w niedoświetlonych lub/i prześwietlonych partiach zdjęcia. Tyle, że tu poprzez swe projekcje odsłonić się musi także sam czytelnik. Nawet gdyby tylko odnowić to miało obraz tekstów uważanych za znane sądzi Gondowicz grę taką warto podejmować.