Człowiek to istota, która jest do głębi zafascynowana bytem i sobą samą. Ta fascynacja trwa od rozumnych początków i będzie trwała wiecznie. Na przełomie wieku XIX i XX człowiek zaczął odkrywać siebie samego na różne sposoby naukowe. Wywołało to potrzebę stworzenia jednej wielkiej nauki o nim: antropologii, indywidualnej i społecznej oraz wypracowania odpowiedniego systemu filozoficznego. Niektórzy mówią, że epoka systemów, a więc i personalizmu, przeminęła, a dziś nadeszła pora na rozwijanie tylko nauk szczegółowych, na analizowanie jedynie fragmentów rzeczywistości. Wielka myśl uległa dziś głębokiemu kryzysowi. Nie jest to jednak słuszne. Pomniejsza to samego człowieka. Bez wielkiego systemu lub bez odniesienia do niego nie ma pełniejszej prawdy, tracą swój sens najowocniejsze nauki szczegółowe.
Autor niniejszej pozycji preferuje personalizm, gdyż fenomen osoby stanowi najpewniejszy punkt stały, oczywisty i bezpośredni dla myśli merytorycznej o rzeczywistości. Personalizm jest wizją nie tylko bytu, lecz także dziejów, kultury, społeczeństwa, nauki, prakseologii.
Pewnego rodzaju personalizm budzi się dziś nie tylko w chrześcijaństwie, ale za nim także w wielkich religiach świata. W rezultacie myśl personalistyczna jest czymś jak najbardziej aktualnym, żywym, porywającymi, wzywającym do najgłębszych i najśmielszych badań naukowych nad całą świadomością współczesnego człowieka.